Shpresa jonë e parë se si vend i NATO-s do na rritej prestigji dhe do na afroheshin investimet e huaja u tret si kripa në ujë për shkak të një mungese të padeshifrueshme të mënyrës se si një i huaj i lirë mund të investojë në këtë vend pa lidhje direkte me qeverinë apo familjen e kryeministrit. Gjatë këtyre dy viteve kemi parë se si vajza e kryeministrit u sugjeron investitorëve të investojnë në parqe energjetike kundrejt një fee- pagese për të, për tu siguruar firmën e babait të saj kryeministër; kemi parë një vërshim të kapitaleve të dyshimta të strukturave të vjetra të ish-Jugosllavisë që po pastrojnë historinë e bizneseve të tyre përmes lidhjeve të ngushta me familjen Berisha, kemi parë në fund një dështim tërësor të prioriteteve të qeverisë për investimet në energjetikë apo projektet për energji bërthamore. Askush nuk vrapoi në Shqipëri pse u bëmë vend anëtar i NATO-s. Përballë imazhit pozitiv që na dha ylli me katër cepa i Aleancës, duket se funksionoi falsiteti dhe mungesa reale e ofertës nga ekonomia shqiptare për investitorët e huaj, përveç miqve të familjes Berisha.